Twix Walhalla

Vandaag is aan een lange zoektocht een einde gekomen. Reeds lang tijd had ik een onmiskenbare drang om mijzelf te laven aan de Twix-fontijn. Op eender welk moment van de dag, op eender welke plek: als ik mij even nietig voelde, nam ik een Twix en ik kon er weer tegen.
Dat ritueel is natuurlijk hol en decadent.
Het verraad een leegte in mij die peilloos is, en slechts even gemaskeerd werd door een banaliteit.
Vandaag bereikte ik een eindpunt. De leegte is niet langer leeg, sinds dit summum van Twixheid, deze Twix der twixen, dit ikoon van het idee "Twix".
Wat deze twix alle andere twixen doet overstijgen is, naast zijn goddelijk uiterlijk, natuurlijk de persoon die hem gaf.
Geheel onverwacht, volslagen onvoorwaardelijk en vooral met zo'n ontwapenende charme en enthousiasme dat ik er even stil van werd.
10 minuten stilte, uit respect voor deze perfectie: De übertwix.
Nooit zal Hij uitgepakt worden, dat zou respectloos zijn.
Nooit Zal Hij gegegeten worden, dat zou smakeloos zijn.
Ik giet hem in Epoxy hars en zet hem voor eeuwig en altijd in mijn hart.
(naast zoveel glamour vallen die eveneens in hars gegoten rare bwards toch wat in het niet ...)

Ik buig mijn hoofd in devotie en spreek de volgende woorden recht uit mijn ziel:
Tantieris: bedankt! Tags: Graphics, in 't Nederlands, LifelogGeef je reactie (279)